“EMNİYETTE” MİYİZ?

Bozkır’ımız son birkaç yıldır toplumsal güvenlik konusunda bazı sıkıntılar yaşıyor.  Geçtiğimiz yıl ardı ardına yaşanan hırsızlık olayları ve yaralanmalarla sonuçlanan kavgalar hafızalardaki canlılığını korurken, polisimizin kimi olaylardaki edilgenliği halkımızda tepkiyle karşılanıyor.

Sözümüz görev ve sorumluluklarının bilincinde, vatandaşla iletişimini doğru bir zeminde yürütebilen ve  tecrübesiyle gelişebilecek olumsuz olayları engelleme kabiliyetindeki  polislerimize değil elbette. Olayları en az zararla yatıştırmak veya olumsuzlukların önüne geçmek bir başarıdır. Sözümüz bunu başaramayanlara..  Kimi durumlarda bazı güvenlik personelinin gösterdiği zaaflar daha tehlikeli durumlara davetiye çıkarıyor.  Böyle bir tablo, toplumda tedirginliğe sebep olurken, güvenlik ve kurumlara güven duygusunu da oldukça zedeliyor. Öyle ki önceden vatandaşlar arasında “olay biter, sonra polis gelir”

diye söylenir tepki gösterilirdi, şimdi ise  “polis gelse de olay bitmiyor” diye bir algı oluştu. 

Geçenlerde gece yarısı başımıza gelen şahsi bir durumla ilgili olarak birilerinden şikayetçi ve davacı olmak için hukuk fakültesi mezunu kardeşim ve öğretmen bir arkadaşımla beraber karakola gitmiştik. Orda bu sıkıntılardan örnekleriyle bahsedince, grup amiri “Geçen bir kavga ihbarı üzerine olay yerine giden arkadaşlarımızı;  olayın taraflarından bir grup, sopayla kovalamışlar. Biz ne yapabiliriz? Birisi şikayetçi olmadan müdahale edemiyoruz. Bizim de çoluğumuz çocuğumuz var.” diye acziyet ifade eden şaşırtıcı bir çıkış yaptı. Bir grup amirinin böyle konuştuğu bir yerde kendinizi emniyette hissedebilir misiniz? O an fiilen “emniyetteydik” ama gerçekte emniyette olmadığımız duygusuna kapıldık. Şikayette bulunduk bulunmasına ama yine gerektiği gibi ilgilenilmedi, nöbetçi grup amiri şikayet ettiğimiz kişileri de bizim telefonla aramamızı, bizim bulmamızı istedi.  Tam bir ay boyunca ilgili dosyanın savcılığa intikal ettirilmediğini öğrenip, sebebini sormak için gittiğimde “şüphelinin ifadesine imza alınmamış” gibi bir gerekçe öne sürdüler. Ancak tepki göstermem üzerine olay savcılığa intikal ettirilebildi. 

Asayişle ilgili vakalara yerinde ve zamanında müdahale etmekten çekinen, edemeyen veya etmek istemeyen bir zihniyetin varlığı oldukça düşündürücüdür. Bu zihniyet daha büyük vakalara zemin hazırlamakta, sokakları başıboş bırakmakta ve halkın “emniyet” duygusuna zarar vermektedir.  Toplumda adalet, güvenlik ve huzuru sağlamak devletin başlıca görevlerindendir. Dileriz daha büyük huzursuzluklar doğmadan gerekenler yapılır.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

ÖMÜR ÇAKMAK